In het kamp krijg ik een gestreepte broek en een jas met een pet. De broek komt tot onder mijn oksels. Ik zie vrouwen met kaalgeschoren hoofden rondlopen: is dit een gekkenhuis? Ook mijn hoofd wordt kaalgeschoren tegen de luizen en op mijn linkerarm wordt een nummer getatoeëerd. Va naf nu ben ik niet meer Farkas, maar A-967899 en het is niet de bedoeling dat nummer A-967899 lang blijft leven. In een veld even verderop wordt een stapel lijken verbrand; de transporten uit Hongarije zijn zo talrijk dat de vier crematoria het werk niet aankunnen. Later geloof ik dat ik door te helpen met het opruimen van de lijken door de eerste selectie ben gekomen. Vier lange maanden blijf ik in Auschwitz-Birkenau. Ik word gedirigeerd naar de barak van de jongeren, waar ik verder niemand ken. De vrienden uit mijn dorp zijn allemaal naar de andere kant verwezen. Zij stonden niet naast een man die hun vertelde om over hun leeftijd te liegen. We moeten helpen bij het verbranden van lijken en kleding. Het is mentaal zwaar werk, maar ik geef niet op. Ooit zal ik uit het kamp komen en mijn vader weer zien. Te vergeefs, zal later blijken. Van mijn vader is nooit meer iets vernomen en nog altijd kantoorruimte schiphol weet ik niet waar en wanneer hij is overleden. Na een paar dagen ontdek ik per toeval dat er in mijn barak een oudere jongen uit Nové Zamky verblijft. Zijn naam is Samuel Tibi en hij woonde vroeger een paar straten verderop. Opnieuw zie ik in deze ontmoeting een godsgeschenk om de moed erin te houden. Samen fantaseren we over smakelijke maaltijden die speciaal voor ons worden bereid. Om de beurt mogen we een gang uitkiezen en deze beschrijven. Voedsel is het enige waar we nog aan kunnen denken, omdat we er zo weinig van krijgen. Ons dagmenu bestaat uit waterige soep en af en toe een stuk hard, uitgedroogd brood.
232
De dood ligt elke dag op de loer, maar het verlangen om mijn vader te zien houdt me op de been. Om de zoveel dagen komt de doodsdokter, }osef Mengele, langs en hij wijst de zwakste jongeren uit onze barak aan voor medische experimenten, zo zal later blijken. Een voor een verdwijnen mijn nieuwe vrienden met de arts mee en hoor ik niets meer van hen. Er wordt gefluisterd dat er onmenselijke experimenten worden verricht en dat je uit handen van }osef Mengele moet blijven. Samuel Tibi drukt me daarom op het hart om er zo gezond mogelijk uit te zien. Waarom hij dat tegen me zegt, weet ik niet, maar dat zijn advies mijn leven zal redden, weet ik wel zeker. Ik maak mijn gezicht elke keer met wat zand rood om er goed uit te zien als Jozef Mengele weer eens de barak bezoekt op zoek naar nieuwe slachtoffers. Ik steek mijn borstkas vooruit en veins een glimlach op mijn gezicht. Op een dag wijst hij mij ongelukkig genoeg toch aan. Va n de duizend jongvolwassenen die hij die dag bekijkt,, moeten er vierhonderd worden afgevoerd voor een groot experiment.